Ο επί 23 χρόνια Λαρισαίος κινηματογραφιστής θερινού κινηματογράφου κος. Ανδρέας Χριστοδούλου, ένας εκ των Ελλήνων Κινηματογραφιστών, αναφέρεται στην εμπειρία της τέχνης του, στον κινηματογράφο και θυμάται πολλά!
Συγκεκριμένα αναφέρει: Εκεί γεννήθηκα, στον κινηματογράφο, πραγματικά. Ο πατέρας μου ήταν και
αυτός κινηματογραφιστής. Η μητέρα μου ήταν έγκυος και την έπιασαν οι
πόνοι μέσα στην καμπίνα που προβαλλόταν η ταινία στον κινηματογράφο
“Διονύσια”. Με βάφτισε ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου τότε. Μάζευα κομμάτια από φιλμ και
προσπαθούσα να τα ενώσω για να δω τις εικόνες. Ήμουν μόλις 11 χρονών και μάζευα κομμάτια από φιλμ και προσπαθούσα να τα ενώσω για να δω τις
εικόνες. Ήμουν μόλις 11 χρονών και δεν μπορούσαν να καταλάβω τότε πως
«τρέχει» η εικόνα. Οι διαφορές είναι πολλές αλλά η ατμόσφαιρα μένει αναλλοίωτη. Τότε δεν
υπήρχαν τηλεοράσεις. Έτσι πήγαινε όλη η οικογένεια μαζί για να δουν μια
ταινία στο θερινό σινεμά. Θυμάμαι κάποτε μια ηλικιωμένη που έβλεπε
ταινία του Ξανθόπουλου και πραγματικά την ζούσε. Σηκώθηκε από το κάθισμα
και φώναζε γιατί ο πρωταγωνιστής στην ταινία χώρισε με την
πρωταγωνίστρια. Όλα τότε ήταν μαγεία. Άκουγες το θόρυβο της μπομπίνας
που έπαιζε η ταινία, τα ξυσίματα στον ήχο. Σήμερα όλα είναι τέλεια. Η
ταινία είναι ψηφιακή και ο ήχος dolby. Ο αναλογικός κινηματογράφος σε
γέμιζε με συναίσθημα! Σήμερα οι εποχές μπορεί να άλλαξαν, αλλά οι νέοι ζουν αυτή την ατμόσφαιρα, αδιαλλείπτως. Και το καλοκαίρι ηαίσθηση είναι όπως παλιά οι ίδια. Οι Λαρισαίοι αγαπούνε τον κινηματογράφο και παρά το γεγονός πως περάσαμε στην ψηφιακή εποχή αυτή η μοναδική ατμόσφαιρα του θερινού
κινηματογράφου δεν έχει χαθεί και οι παλιοί κινηματογραφιστές έχουν να το θυμούνται! Οι διαφορές είναι πολλές αλλά η ατμόσφαιρα μένει αναλλοίωτη στο χρόνο!
Συγχαρητήρια!
