Η Εαρινή Ισημερία είναι μία από τις τέσσερις εορτές που
εορταζόντουσαν στα αρχαία χρόνια από Ευρωπαϊκούς και μη Λαούς, μια εορτή
αρκετά συμβολική τόσο σε φυσικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο, καθώς
νοηματοδοτεί εκτός από την αρχή της αναγέννησης της φύσης και την ίδια
την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου.
Στην αρχαία Ελλάδα η εαρινή ισημερία εορτάζονταν σε συνδυασμό με την
αναγέννηση του Θεού Διονύσου. Πιο συγκεκριμένα, η εαρινή ισημερία
συνέπιπτε με τον θάνατο του Διονύσου του Ζαγρέως και την αναγέννηση του,
με την συνδρομή της Θεάς Αθήνας, δηλαδή της Θεάς της Σοφίας, ως
Διονύσου του Ελευθερέα. Επιπλέον η εαρινή ισημερία συμβολιζόταν και με
την έλευση της Περσεφόνης από τον Κάτω Κόσμο στον οποίο είχε
καταδικαστεί να διάγει την ζωή της για το μισό του έτους. Έτσι, με την
έλευση της Περσεφόνης στο Βασίλειο του Πλούτωνα το μισό μέρος του έτους
έχουμε τον μαρασμό και τον Θάνατο της Φύσεως και το άλλο μισό έχουμε την
αναγέννηση και άνθηση της Φύσης με την έλευση της στο Βουνό των Θεών,
τον Όλυμπο!
Οι ιστορίες του Διονύσου και της Περσεφόνης συμβολίζουν λοιπόν εκτός
από την αναγέννηση της φύσεως και την αναγέννηση του πνεύματος του
ανθρώπου, όπως αναφέρθηκε παραπάνω και όπως έγινε αντιληπτό μέσα από την
μικρή περιγραφή. Για τους αρχαίους ημών προγόνους, ότι συμβαίνει στην
φύση, συμβαίνει και στην φύση του ανθρώπινου πνεύματος, καθώς ο άνθρωπος
είναι μέρος της φύσης και δεν μπορεί παρά να λειτουργεί με την ίδια
εσωτερική λειτουργία!
(Πηγές από ¨Χρυσή Αυγή¨)
