Ο Νίκος Μαγγίτσης είναι ο Έλληνας αλπινιστής που έχει κατακτήσει τις επτά υψηλότερες κορυφές σε καθεμία από τις επτά ηπείρους, καθώς και ο μόνος που έχει φτάσει πεζοπορικά τόσο στον Βόρειο όσο και στον Νότιο Πόλο! Έχει προπονήσει και αναδείξει δεκάδες Έλληνες πρωταθλητές στην αγωνιστική αναρρίχηση, ενώ έχει οργανώσει και υλοποιήσει πάνω από 45 αποστολές αθλητικής επιβίωσης σε όλον τον πλανήτη!
Ο Νίκος Μαγγίτσης γεννήθηκε στον Βόλο, το 1968, είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού με μεταπτυχιακή διατριβή «Χρόνος αντίδρασης στο μεγάλο υψόμετρο» και έχει παρακολουθήσει δεκάδες σεμινάρια στον χώρο του αθλητισμού, του αθλητικού τουρισμού και των υπαίθριων δραστηριοτήτων. Από το 1990, οργανώνει και συνοδεύει περιπατητές και φίλους του βουνού και της φύσης σε όλον τον κόσμο και, από το 1994, διοργανώνει και υλοποιεί ορειβατικές αποστολές, αλλά και αποστολές αθλητικής επιβίωσης -όπως πεζοπορικές διασχίσεις ερήμων και διάπλους θαλασσών με θαλάσσιο καγιάκ- παγκοσμίως. Το μεγάλο του όνειρο ήταν να γίνει ο πρώτος Έλληνας, που θα ολοκλήρωνε το πρόγραμμα της κατάκτηση των 7 κορυφών, την ανάβαση στην υψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου του πλανήτη!
Όλα ξεκίνησαν από το Πήλιο, «Το Πήλιο μου αρέσει πολύ, με εμπνέει να προπονήσω το κορμί μου και να δυναμώσω ψυχή και πνεύμα!» λέει ο Έλληνας Αλπινιστής σε συνέντευξή του. Εκείνος μαζί με τρεις ακόμη συμπατριώτες του από την Αγριά Βόλου, έβαλαν στόχο την κατάκτηση των 6.000 μέτρων του Κιλιμάντζαρο στην Τανζανία. «Ήταν η πρώτη αποστολή που έκαναν Βολιώτες ορειβάτες εκτός Ευρώπης. Δε μας σταματούσε τίποτα» κι η επιμονή τους επιβραβεύτηκε όταν, μετά από -18°C και ανέμους 60χμ, αντίκρισαν τη θέα από το Μαβέντσι, μία κορυφή που έως εκείνη τη στιγμή δεν είχε ανέβει ξανά Έλληνας. «Από τότε και μετά, η ζωή μου μπήκε σε έναν ορειβατικό ρυθμό, σε αλληλουχία ορειβατικών αποστολών. Κάθε χρόνο οργανώναμε και πραγματοποιούσαμε νέες και δυσκολότερες αναβάσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης».
Έπειτα από αυτήν την επιτυχία, ταξίδεψε στην Κένυα, στα Ιμαλάια, στο Εκουαδόρ, στις Άλπεις, στον Βόρειο Πόλο, για να σταθεί, τον Αύγουστο του 2000, μπροστά στους πρόποδες του Ελμπρούζ, ενός βουνού της Ρωσίας με ύψος 5.645 μέτρα.
Σειρά είχε το υψηλότερο βουνό των Άνδεων στη Νότια Αμερική, τα 6.962 μέτρα της κορυφής Ακουνκάγκουα. Ο Νίκος Μαγγίτσης είχε επιστρέψει σωματικά καταπονημένος από την Ανταρκτική, ενώ ο γιατρός που τον εξέτασε του σύστησε επιτακτικά τον δρόμο της επιστροφής. «Είσαι σχεδόν νεκρός», του είχε πει «Είχα χάσει 18 κιλά» παραδέχεται ο ίδιος. Παρ’ όλα αυτά, είχε συνεχίσει απτόητος. «Ήμουν εκεί για να κατακτήσω το βουνό», ένα βουνό δύσκολο και «ύπουλο», στο οποίο έχουν χάσει τη ζωή τους πολλοί αθλητές -ανάμεσά τους και Έλληνες. Μετά από μία περιπετειώδη ανάβαση, ύψωσε την Ελληνική Σημαία στην κορυφή του.
Επόμενο ήρθε το Έβερεστ, το «βουνό των βουνών», με τα 8.850 μέτρα. Ως μέλος μιας διεθνούς ορειβατικής αποστολής, έμεινε στο Όρος 64 ημέρες με τη θερμοκρασία στους -25°C και πάτησε στην ύψιστη κορυφή μετά από σχεδόν εννέα ώρες ανάβασης, στις 17 Μαΐου 2004, στις 5:45 τα ξημερώματα. Ακολούθησε το βουνό Μακ Κίνλεϊ στην Αλάσκα, όπου εκείνος και η ομάδα του έφτασαν, κουβαλώντας πάνω από 60 κιλά σε εφόδια και εξοπλισμό και με τη θερμοκρασία στους -40°C , μετά από μια πορεία δεκατεσσάρων «λευκών» ημερών, η ομάδα κατόρθωσε να δει τους πάγους της Αλάσκας από τα 6.194 μέτρα.
Έπειτα την κατάκτηση των Κιλιμάντζαρο (5.895 μ.) στην Αφρική και το Ελ Μπρους (5.642 μ.) στην Ευρώπη, η μόνη κορυφή που απέμενε ήταν το Κάρστενζ Πίραμιντ, ένα βουνό στην τροπική Παπούα (4.884 μ.) της Ωκεανίας. Ο Έλληνας ορειβάτης και η ομάδα του, ο Ελβετός Ρούπερτ Χάιντερ και ο Βέλγος Ρόμπερτ Χουγκ, στις 17 Μαρτίου 2008, έφτασαν με ελικόπτερο στη βάση του βουνού. «Πέρασα 30 ώρες κρεμασμένος στα σχοινιά, σε ύψος 800 μέτρων και μέσα στη χιονοθύελλα. Όταν πια βρέθηκα στην κορυφή, πήρα από το δορυφορικό τηλέφωνο τους δικούς μου στην Αγριά και έβαλα τα κλάματα. Όλοι κάποτε κλαίμε» παραδέχεται. Ο Νίκος Μαγγίτσης έχει πραγματοποιήσει αποστολές αναρρίχησης σε μοναδικές περιοχές του πλανήτη, όπως τα όρη Μπαρούντσε στα 7.128 μέτρα, Ιμαλάια στα 8.848 μέτρα, Μπρόουντ Πικ στα 8.051 μέτρα, K2 της Καρακόραμ–το βουνό «φονιάς» και δεύτερο υψηλότερο βουνό μετά το Έβερεστ- στα 8611 μέτρα, ενώ η πείρα, η άριστη κατάρτιση, η προσεκτική προετοιμασία και η ακεραιότητα ενέπνευσαν συλλόγους και δεκάδες γονείς να εμπιστευτούν τα παιδιά τους στα χέρια του σε πραγματικά δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές, όπως στη Λενένα, 4.985 μέτρα (Κένυα της Αφρικής) με 10 Έλληνες νεαρούς ορειβάτες και τον 13χρονο Κώστα Ζαμπά, στο Κιλιμάντζαρο (Τανζανία, Αφρική) με τον 16χρονο Γιώργο Ράιο και την 17χρονη Αποστολία Κοντογιάννη και στην Ακονκάγκουα (Αργεντινή) 6.962 μέτρα, με τον Γιώργο Ράιο 17 ετών και την Αποστολία Κοντογιάννη 18 ετών, οι οποίοι και είναι οι νεότεροι Έλληνες που έφτασαν στα 6.962 μέτρα υψόμετρο.
Άλλες δράσεις του που αξίζει να αναφερθούν είναι η πεζοπορική διάσχιση στην τυνησιακή Σαχάρα (180 χλμ σε 90 ώρες, το 2001), η διάσχιση της Σαλάρ Ντε Ουγιούνι, στη Βολιβία (154 χλμ σε 54 ώρες, το 2005), καθώς και το πρώτο χειμερινό διάπλου του Αιγαίου Πελάγους με καγιάκ, από την Λήμνο στον Βόλο (170 μίλια σε 102 ώρες), το 2002!
Συγαρητήρια!
Ο Νίκος Μαγγίτσης γεννήθηκε στον Βόλο, το 1968, είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού με μεταπτυχιακή διατριβή «Χρόνος αντίδρασης στο μεγάλο υψόμετρο» και έχει παρακολουθήσει δεκάδες σεμινάρια στον χώρο του αθλητισμού, του αθλητικού τουρισμού και των υπαίθριων δραστηριοτήτων. Από το 1990, οργανώνει και συνοδεύει περιπατητές και φίλους του βουνού και της φύσης σε όλον τον κόσμο και, από το 1994, διοργανώνει και υλοποιεί ορειβατικές αποστολές, αλλά και αποστολές αθλητικής επιβίωσης -όπως πεζοπορικές διασχίσεις ερήμων και διάπλους θαλασσών με θαλάσσιο καγιάκ- παγκοσμίως. Το μεγάλο του όνειρο ήταν να γίνει ο πρώτος Έλληνας, που θα ολοκλήρωνε το πρόγραμμα της κατάκτηση των 7 κορυφών, την ανάβαση στην υψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου του πλανήτη!
Όλα ξεκίνησαν από το Πήλιο, «Το Πήλιο μου αρέσει πολύ, με εμπνέει να προπονήσω το κορμί μου και να δυναμώσω ψυχή και πνεύμα!» λέει ο Έλληνας Αλπινιστής σε συνέντευξή του. Εκείνος μαζί με τρεις ακόμη συμπατριώτες του από την Αγριά Βόλου, έβαλαν στόχο την κατάκτηση των 6.000 μέτρων του Κιλιμάντζαρο στην Τανζανία. «Ήταν η πρώτη αποστολή που έκαναν Βολιώτες ορειβάτες εκτός Ευρώπης. Δε μας σταματούσε τίποτα» κι η επιμονή τους επιβραβεύτηκε όταν, μετά από -18°C και ανέμους 60χμ, αντίκρισαν τη θέα από το Μαβέντσι, μία κορυφή που έως εκείνη τη στιγμή δεν είχε ανέβει ξανά Έλληνας. «Από τότε και μετά, η ζωή μου μπήκε σε έναν ορειβατικό ρυθμό, σε αλληλουχία ορειβατικών αποστολών. Κάθε χρόνο οργανώναμε και πραγματοποιούσαμε νέες και δυσκολότερες αναβάσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης».
Έπειτα από αυτήν την επιτυχία, ταξίδεψε στην Κένυα, στα Ιμαλάια, στο Εκουαδόρ, στις Άλπεις, στον Βόρειο Πόλο, για να σταθεί, τον Αύγουστο του 2000, μπροστά στους πρόποδες του Ελμπρούζ, ενός βουνού της Ρωσίας με ύψος 5.645 μέτρα.
Σειρά είχε το υψηλότερο βουνό των Άνδεων στη Νότια Αμερική, τα 6.962 μέτρα της κορυφής Ακουνκάγκουα. Ο Νίκος Μαγγίτσης είχε επιστρέψει σωματικά καταπονημένος από την Ανταρκτική, ενώ ο γιατρός που τον εξέτασε του σύστησε επιτακτικά τον δρόμο της επιστροφής. «Είσαι σχεδόν νεκρός», του είχε πει «Είχα χάσει 18 κιλά» παραδέχεται ο ίδιος. Παρ’ όλα αυτά, είχε συνεχίσει απτόητος. «Ήμουν εκεί για να κατακτήσω το βουνό», ένα βουνό δύσκολο και «ύπουλο», στο οποίο έχουν χάσει τη ζωή τους πολλοί αθλητές -ανάμεσά τους και Έλληνες. Μετά από μία περιπετειώδη ανάβαση, ύψωσε την Ελληνική Σημαία στην κορυφή του.
Επόμενο ήρθε το Έβερεστ, το «βουνό των βουνών», με τα 8.850 μέτρα. Ως μέλος μιας διεθνούς ορειβατικής αποστολής, έμεινε στο Όρος 64 ημέρες με τη θερμοκρασία στους -25°C και πάτησε στην ύψιστη κορυφή μετά από σχεδόν εννέα ώρες ανάβασης, στις 17 Μαΐου 2004, στις 5:45 τα ξημερώματα. Ακολούθησε το βουνό Μακ Κίνλεϊ στην Αλάσκα, όπου εκείνος και η ομάδα του έφτασαν, κουβαλώντας πάνω από 60 κιλά σε εφόδια και εξοπλισμό και με τη θερμοκρασία στους -40°C , μετά από μια πορεία δεκατεσσάρων «λευκών» ημερών, η ομάδα κατόρθωσε να δει τους πάγους της Αλάσκας από τα 6.194 μέτρα.
Έπειτα την κατάκτηση των Κιλιμάντζαρο (5.895 μ.) στην Αφρική και το Ελ Μπρους (5.642 μ.) στην Ευρώπη, η μόνη κορυφή που απέμενε ήταν το Κάρστενζ Πίραμιντ, ένα βουνό στην τροπική Παπούα (4.884 μ.) της Ωκεανίας. Ο Έλληνας ορειβάτης και η ομάδα του, ο Ελβετός Ρούπερτ Χάιντερ και ο Βέλγος Ρόμπερτ Χουγκ, στις 17 Μαρτίου 2008, έφτασαν με ελικόπτερο στη βάση του βουνού. «Πέρασα 30 ώρες κρεμασμένος στα σχοινιά, σε ύψος 800 μέτρων και μέσα στη χιονοθύελλα. Όταν πια βρέθηκα στην κορυφή, πήρα από το δορυφορικό τηλέφωνο τους δικούς μου στην Αγριά και έβαλα τα κλάματα. Όλοι κάποτε κλαίμε» παραδέχεται. Ο Νίκος Μαγγίτσης έχει πραγματοποιήσει αποστολές αναρρίχησης σε μοναδικές περιοχές του πλανήτη, όπως τα όρη Μπαρούντσε στα 7.128 μέτρα, Ιμαλάια στα 8.848 μέτρα, Μπρόουντ Πικ στα 8.051 μέτρα, K2 της Καρακόραμ–το βουνό «φονιάς» και δεύτερο υψηλότερο βουνό μετά το Έβερεστ- στα 8611 μέτρα, ενώ η πείρα, η άριστη κατάρτιση, η προσεκτική προετοιμασία και η ακεραιότητα ενέπνευσαν συλλόγους και δεκάδες γονείς να εμπιστευτούν τα παιδιά τους στα χέρια του σε πραγματικά δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές, όπως στη Λενένα, 4.985 μέτρα (Κένυα της Αφρικής) με 10 Έλληνες νεαρούς ορειβάτες και τον 13χρονο Κώστα Ζαμπά, στο Κιλιμάντζαρο (Τανζανία, Αφρική) με τον 16χρονο Γιώργο Ράιο και την 17χρονη Αποστολία Κοντογιάννη και στην Ακονκάγκουα (Αργεντινή) 6.962 μέτρα, με τον Γιώργο Ράιο 17 ετών και την Αποστολία Κοντογιάννη 18 ετών, οι οποίοι και είναι οι νεότεροι Έλληνες που έφτασαν στα 6.962 μέτρα υψόμετρο.
Άλλες δράσεις του που αξίζει να αναφερθούν είναι η πεζοπορική διάσχιση στην τυνησιακή Σαχάρα (180 χλμ σε 90 ώρες, το 2001), η διάσχιση της Σαλάρ Ντε Ουγιούνι, στη Βολιβία (154 χλμ σε 54 ώρες, το 2005), καθώς και το πρώτο χειμερινό διάπλου του Αιγαίου Πελάγους με καγιάκ, από την Λήμνο στον Βόλο (170 μίλια σε 102 ώρες), το 2002!
Συγαρητήρια!
