Η γνώση της φύσης και ιδιαίτερα η
συνειδητοποίηση της συγκρότησής της σε μείζονα κλίμακα, δρα καταλυτικά
στον τρόπο θέασης όλων των προβλημάτων μας. Η υπέρβαση μιας εγωκεντρικής
πραγματικότητας, από το γεωκεντρικό στατικό Σύμπαν στο σύγχρονο
οργανικό εξελισσόμενο Σύμπαν των πολλών δισεκατομμυρίων γαλαξιών
διαμορφώνει την εικόνα μιας Γης μεγέθους κόκκου κοσμικής σκόνης, και
ενός ανθρώπου αδύναμου μπροστά σ΄ αυτήν την αποκαλυπτική εικόνα.
Ο άνθρωπος της σύγχρονης εποχής έχει
πλέον κυριολεκτικά συρρικνωθεί στις ασήμαντες κοσμικές διαστάσεις του.
Ακόμη και ο Ήλιος δεν είναι πια παρά ένα κοινό αστέρι μέσα στον
ασύλληπτο αριθμό των αστεριών του Γαλαξία, ένα αστέρι μέσα στα πολλά
δισεκατομμύρια. Και ο Γαλαξίας δεν είναι, παρά ένας κοσμικός κόκκος μέσα
σε πολλά δισεκατομμύρια γαλαξίες του γνωστού σε μας Σύμπαντος. Μέσα σ’
αυτό τον αχανή σε έκταση χώρο, η σύλληψη της έννοιας άνθρωπος αρχίζει να
γίνεται δύσκολη.
Ο εκθρονισμένος, απομυθοποιημένος
σημερινός άνθρωπος, κοιτά τον εαυτό του σε σχέση με τα σημερινά κοσμικά
δεδομένα και διερωτάται για την έννοια της υπόστασής του. Ο Κόσμος
ολόγυρά του έχει δραματικά αλλάξει, από τον πρώτο κοσμικό συνοικισμό του
Πτολεμαίου και το μικρό στατικό, επαρχιακό Σύμπαν του Κοπέρνικου, στο
απρόσωπο αχανές Σύμπαν του σήμερα. Το καλοφτιαγμένο, μονότονο μηχανικό
ρολόϊ παραχώρησε τη θέση του σε έναν νευρικό κοσμικό οργανισμό που
γεννιέται, εξελίσσεται και πεθαίνει.
Η ιστορική αυτή διαστολή που υφίσταται
το Σύμπαν ως αντανάκλαση της διαστολής της γνώσης και της συνειδητότητας
της μείζονος, και παράλληλα διαστελλόμενης αριθμητικά, ανθρωπότητας
μέσα στην ιστορική της πορεία στο χρόνο, στηρίζεται σε απτά
παρατηρησιακά δεδομένα. Και είναι τα δεδομένα αυτά που συνεχώς αλλάζουν
την έκταση και το περιεχόμενο τού κατά καιρούς θεωρούμενου Σύμπαντος,
για να αντιληφθούμε, στις αρχές του 20ου αιώνα, ότι ο Ήλιος
δεν ήταν παρά ένα ασήμαντο άστρο μέσα στα τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια
άστρα που αποτελούν τον ουράνιο δίσκο που ακούει στο όνομα ο «Γαλαξίας»
μας.
Και ακόμα χειρότερο για τον γήϊνο εγωϊσμό μας, μεσούντος του 20ου
αιώνα, να συνειδητοποιήσουμε ότι και αυτός ο τεράστιος Γαλαξίας μας δεν
είναι παρά ένας από τα 100 ή και περισσότερα δισεκατομμύρια γαλαξιών
που απαρτίζουν το γνωστό Σύμπαν. Τα οποία μάλιστα, δομημένα σε σμήνη και
υπερσμήνη γαλαξιών, μετέχουν σε μία συνεχή φυσική αυτήν την φορά, και
όχι ιστορική, διαστολή, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάποτε
όλο αυτό το κοσμικό βεγγαλικό ξεκίνησε από μία μεγάλη έκρηξη.
Έτσι, παίζοντας play back την ταινία της
δημιουργίας του Σύμπαντος, με τον ίδιο τρόπο που ξαναστήνουμε όρθιους
τους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης γυρίζοντας ανάστροφα την ταινία
της πτώσεώς τους, προσπαθούμε να αναχθούμε στο σημείο μηδέν του
Σύμπαντος, όπου τα πάντα ήταν εγκλωβισμένα, πριν από 14 περίπου
δισεκατομμύρια χρόνια, σ΄ αυτό το μυστηριακό μαθηματικό σημείο, και
μάλιστα αρμονικά συναγμένα με μεγάλη τάξη, γιατί από τη στιγμή που
ξεχύθηκαν συνοδεύονται από αύξουσα αταξία, αυτό που στην φυσική
ονομάζουμε εντροπία, παρά τις «παρασιτικές» πολύπλοκες δομές, όπως η
ζωή, που εμφανίζονται προσωρινά, απορροφώντας και αξιοποιώντας
πληροφορία, ενέργεια, και ύλη από τον περιβάλλοντα χώρο. Αυτό το
λιλιπούτειο ορφικό αυγό της σύγχρονης κοσμολογίας δεν γεννά μόνο την ύλη
και την ακτινοβολία αλλά και τον χώρο και τον χρόνο. Όλα αυτά είναι
μέσα του. Όλη αυτή η μάζα κι η ενέργεια, που είναι σήμερα ξεχυμένη εδώ
κι εκεί, βρίσκονταν κάποτε συμπιεσμένη σ΄ αυτό το κοσμικό αυγό.
Ο μακρόκοσμος που παρατηρούμε σήμερα
ξεκίνησε κάποτε από έναν μικρόκοσμο. Έναν δηλαδή διαφορετικό κόσμο που
έπρεπε να διαρραγεί, σαν το ορφικό αυγό, για να βγει από μέσα του ο
«θαυμάσιος καινούργιος κόσμος» στον οποίο ζούμε και τον οποίο βιώνουμε.
Φυσικά το Σύμπαν δεν παύει να είναι μια
λέξη-κουβέρτα που κουκουλώνει την άγνοιά μας. Η γνώση μας γι΄ αυτό
αυξάνει καθημερινά με την βελτίωση των τεχνολογικών αισθητήρων μας, που
δεν είναι τίποτε άλλο παρά προέκταση των αισθήσεών μας και των
δυνατοτήτων τού εγκεφάλου μας.
Η γνώση μας, μέρα με τη μέρα, αυξάνεται
δραματικά σαν μπαλόνι που διαστέλλεται. Όμως η επιφάνειά του, που
αντιπροσωπεύει τη γνωστή μας άγνοια, πάντα υπερκαλύπτει τις γνώσεις μας,
πάντα γεννά περισσότερα ερωτηματικά από αυτά που επιλύει η αύξηση της
γνώσης μας. Και πάντα παραμένει ανοικτό το ερώτημα εάν είναι ποτέ
δυνατόν ο άνθρωπος, δημιούργημα της συμπαντικής αστερόσκονης, βλαστάρι
και έκφανση του σύμπαντος, να αντιληφθεί πράγματι τον δημιουργό του.
(Το παρόν άρθρο περιέχει αποσπάσματα από την ομιλία του καθηγητή Πανεπιστημείου Πατρών και αντιπρόεδρος Αστ.Αθηνών κ. Χρήστου Γούδη
-υποψηφίου με τον Συνδυασμό της ¨Ελληνικής Αυγής στην Αττική¨-
με θέμα «Το γνωστό Άγνωστο Σύμπαν»
στο Α΄ συνέδριο «Φιλοσοφία και Κοσμολογία», που πραγματοποιήθηκε υπό
την αιγίδα της Ελληνικής Εταιρείας Φιλοσοφικών Μελετών, της Διεθνούς
Επιστημονικής Εταιρείας Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και της Ένωσης
Ελλήνων Φυσικών. Ολόκληρη η εισήγηση περιέχεται στα πρακτικά του συνεδρίου, που εκδόθηκαν πρόσφατα από τις εκδόσεις «Αιγηΐς».)
Επιστημονικό Συνέδριο - ¨Φιλοσογία και κοσμολογία¨
(7-8 Μαρτίου 2012, Κεντρικό Κτίριο Πανεπιστημίου Αθηνών)
(7-8 Μαρτίου 2012, Κεντρικό Κτίριο Πανεπιστημίου Αθηνών)
